ଫଗୁଣ ବେଳା
ଗୋପର ଲୀଳା

ଯମୁନା କୁଳ
କଦମ୍ୱ ମୂଳ

କୁଞ୍ଜ କାନନ
ରାଧିକା ମନ

ବଇଁଶୀ ସ୍ୱନ
ଦୋଳ ମେଲଣ

କାମିନୀ ପ୍ରେମ
ରସିକ ଶ୍ରମ

ରଂଗ ହିଲ୍ଲୋଳ
ପିଚକାରୀ ଖେଳ

ଗୋପାଳ ବାଳ
ତରୁଣୀ ମେଳ

ଶିଂଘା ବଇଁଶୀ
କିଶୋର କିଶୋରୀ ନାଚେ ଉଲ୍ଲସି

ଅଭୀର ବୋଳା
ରାଧା ମୋହନଂକ ଅପୂର୍ବ ଲୀଳା

ଧନ୍ଯ ଫଗୁଣ
ଧନ୍ଯ ସେ ମୋହନ ବଇଁଶୀ ସ୍ୱନ ।

ସତରେ ଫଗୁଣ ଆସିଲେ ପ୍ରକୃତି ସଜେଇ ହୁଏ ।
ବୃକ୍ଷରାଜି ପଲ୍ଲବିତ ହୁଅନ୍ତି ।

କବି କହେ ପ୍ରକୃତି ରାଣୀ ନୂଆ ଶାଢୀ ପିନ୍ଧେ ।
ବେଣୀରେ ଜାଇ, ଯୂଇ, ମଲ୍ଲୀ, ମାଳତୀ, ପଳାସ, ମହୁଲ, ଶାଳଫୁଲ, ଆମ୍ୱ ବଉଳ ଖୋସେ ।

ନାନା ଜାତି ଫୁଲ, ନାନା ଜାତି ବାସ୍ନାରେ ମହକି ଯାଏ ଚଉଦିଗ ।

ମୃଦୁ ମଳୟର କାଉଁରୀ ସ୍ପର୍ଶରେ ମତୁଆଲା ହୋଇଉଠେ ପ୍ରକୃତିର ତନୁମନ ।

ଏହି ଅବସରରେ ଉତ୍ସବ ରଂଗରସରେ ମାତିଉଠେ ପ୍ରକୃତିପ୍ରେମୀ ମଣିଷ, ବିଶେଷକରି ଆଦିବାସୀ ଓ ଯାଦବ ସଂପ୍ରଦାୟ । ଫଗୁଣରେ ଫୁଲେଇ ହେଉଥିବା ପ୍ରକୃତିରାଣୀର ମାଧୁରୀମାକୁ ମନଭରି ଉପଭୋଗକରିବାକୁ ।

ମନରେ କୌଣସି ପାର୍ଥିବ ଐଶ୍ୱର୍ଯ୍ଯର କାମନା ନଥାଏ କି ଯାଚନା ନଥାଏ, ବାସନା ବୋଇଲେ କେବଳ ଆନନ୍ଦ, ମଧୁର ଲୀଳା,
କୃଷ୍ଣ ଗୁଣ କଥା ବୀରହ କଳା ।

ଧନ୍ଯ ଜୀବନ,
ଆତ୍ମା ପରମାତ୍ମା ସାତ୍ତ୍ବିକ ପ୍ରେମ,
ମଧୁ ମିଳନ ।

– ଲକ୍ଷ୍ମୀଧର ନାୟକ